Ziektekiementheorie versus terreintheorie

Zijn ziektekiemen slechts een farmaceutisch werkconcept, en bestaan ze niet?

In de officiële geneeskunde bestaat het concept ziektekiemen of pathogenen. Protozoa, wormen, virussen, bacteriën en schimmels zouden allemaal ziektekiemen zijn. Nu is het zo dat van bacteriën bekend is dat ze zowel nuttige als ziekmakende eigenschappen kunnen hebben. Dus als dezelfde bacteriesoort de ene keer nuttig is, en de andere keer ziekmakend, dan kan er ook sprake zijn van disbalans. Denk bijvoorbeeld aan water, water is gezond, maar als we 8 liter per dag drinken is water ongezond. De balans is dan zoek en we kunnen overlijden door een paar liter te veel water. We zeggen dan niet dat water een ziektekiem is. Zo zou het met bacteriën ook kunnen zijn. Dan is er eigenlijk geen sprake van een conceptmatige ziektekiem, maar een overtal van bacteriën die leiden tot een reactie van het lichaam.

Patroon herkenning receptors

Pasteur ontwikkelde de ziektekiemtheorie

Wanneer stoffen het lichaam binnenkomen, bijvoorbeeld via voeding in de maag, dan worden ze gescreend op nuttig of potentieel gevaarlijk. Volgens biochemici kent ons lichaam Pattern recognition receptors, ofwel patroonherkenningsreceptors, die het eventuele nut of gevaar van een molecuul in kaart brengen en daarnaar reageren.

Het concept van deze receptors is in 1989 voor het eerst beschreven door Charles Janeway. Later hebben biochemici gezien dat er 4 categorieën van patroonherkenningsreceptors zijn: tol-achtige, nucleotide, leucinerijke en lectinereceptors.

Het lichaam streeft naar homeostase

Polly Matzinger beschreef in 1994 het idee dat ons immuunsysteem het niet uitmaakt of een stof tot het lichaam behoort of van buitenaf komt.

Het lichaam wil homeostase bereiken, een gezonde balans in stoffen en chemische processen in het menselijk lichaam. Homeostase is de balans in de mens van alle stoffen die er zijn.

Het immuunsysteem herkent via de patroon herkenning receptors of een stof bijdraagt aan de homeostase, of de homeostase verstoort, wat tot ziekten kan leiden.

Zowel Matzinger als Janeway redeneren vanuit het concept van de ziektekiementheorie, maar in feite draagt hun wetenschappelijke visie bij aan de terreintheorie. 

Beiden zeggen in feite dat de staat van het lichaam bepaalt of we ziek worden, en niet de ziektekiem.

Het lichaam bepaalt of we ziek worden

De gemeenschappelijke deler in deze twee concepten van Janeway en Matzinger is dat het lichaam zelf bepaalt of het ziek wordt. 

De staat van het lichaam is dus voor een groot deel bepalend of zogenaamde ziektekiemen de kans krijgen. Het is daarom niet zozeer de ziektekiem die ons ziek maakt, maar de kracht van ons lichaam, de staat waarin onze gezondheid verkeert. 

Het lichaam is het terrein wat in gezonde staat of aftakelende staat kan zijn, en afhankelijk van de staat van ons lichaam ontstaat een ziekte of niet.

En daar komt voeding om de hoek kijken. Want bij alle lichaamsprocessen, dus ook bij de herkenning van stoffen en de reacties daarop, zijn voedingsstoffen nodig.

In onze tijd eten mensen vaak teveel fabrieksvulling met een grote armoede aan voedingsstoffen, waardoor het lichaam steeds vaker doorslaat in een reactie, zoals in auto-immuunziekten.

Wat is een bacteriële ontsteking?

In 2021 verschijnt een wetenschappelijk artikel van Casey Gries en Elyza Do over kalium en het ontstaan van bacterieziekten. In dit artikel staat dat een tekort aan kalium een groter risico geeft op bacteriële ontstekingen.

Het tekort aan kalium komt volgens de onderzoekers door een tekort aan voeding met voedingsstoffen, wat een gevolg is van het te veel eten van westers industrieel voedsel.

Microbioom 

Ons microbioom heeft de beschikking over alle soorten bacteriën, ook die we soms pathogeen noemen, en die bacteriën voeren in ons lichaam normaal gesproken een goede functie uit voor ons lichaam.

Nu zou je kunnen bedenken dat ziekten vaak met bacteriën in verband worden gebracht en dan kan de vraag kunnen oprijzen: 

Maar wat is eigenlijk een bacteriële ontsteking, als de bacteriën in kwestie ook nuttig kunnen zijn?
Een bacteriële ontsteking is altijd het gevolg van een overtal van een bacteriekolonie. Wat er normaal gesproken gebeurt is dat de ruim 2000 verschillende bacteriesoorten in ons lichaam elkaar in balans houden.

De bacteriën kunnen andere bacteriesoorten uitschakelen, zodat iedere kolonie zo groot is als nodig. De soorten houden elkaar in balans.

Maar door een tekort aan voedingsstoffen en overschot aan medicatie, met name antibiotica, wordt deze balans verstoort. Hierdoor kunnen sommige bacteriekoloniën ineens sterk groeien.

Hoe gaat ons lichaam om met overtal van bacteriën?

Daarom is er sprake van overtal van een bacteriekolonie. Dat op zich is nog niet ziekmakend, maar wel de reactie van het lichaam hierop. Het lichaam wil de te grote bacteriekolonie indammen. Wat gebeurt er dan?

Het lichaam forceert een ontsteking. Bij deze ontsteking komen stoffen vrij die de te grote bacteriekolonie dood maakt. 

Dus de ziekte die we ontsteking noemen is eigenlijk een herstelmechanisme. Na een paar dagen is de ontsteking over en de bijbehorende pijn verdwenen.

Antibiotica zit natuurlijk herstel in de weg

Maar deze lichte pijn is voor artsen en patiënten genoeg om naar een antibioticakuur te grijpen. Het gebruik van antibiotica bij bacteriële ziekten kan tot verkeerde uitkomsten leiden. Door de antibiotica wordt ook de bacterie die teveel in het lichaam zit doodgemaakt.

Maar helaas worden ook honderden andere soorten geëlimineerd. Nu ontstaat er een disbalans op een al bestaande disbalans, met als tijdelijke gevolg dat de ontsteking die bij het herstelmechanisme hoorde, stopt.

De patiënt voelt de pijn niet meer dus denkt dat de antibiotica heeft geholpen. Echter, door de bacteriële disbalans ontstaat er binnen 2 of 3 maanden weer een overtal van een bacteriesoort, die weer door het lichaam wordt bestreden met een infectie.

De patiënt heeft pijn en de dokter geeft weer antibiotica. 

En zo komen mensen in een vicieuze cirkel van antibioticagebruik uit. Sommige mensen hebben door deze vicieuze cirkel van antibiotica 4 maal per jaar een blaasontsteking.

Overtalsituatie in plaats van ziektekiem

Uit bovenstaande blijkt dat de bestaande reguliere geneeskunde verre van slagvaardig is als het gaat om bestrijding van overgroei aan bacteriën.

Dat komt omdat men nog steeds het concept hanteert dat de bacteriën ziektekiemen zijn, terwijl ze slechts sprake is van een overtalsituatie, een teveel aan een soort bacteriën.

Deze disbalans is met antibiotica niet oplosbaar, want dat maakt de disbalans groter doordat het vele bacteriën doodmaakt. Er is allerlei voedsel dat ook een overtal van bacteriën kan tegengaan.

De rol van geneeskrachtig voedsel

Voedsel en geneesplanten kunnen gericht een bacteriesoort bestrijden, en zijn als geheel voor de patroonherkenningsreceptors meer gericht op het herstel van de totale balans van het microbioom, de homeostase.

Met dit voedsel, of met de geneesplanten, wordt de noodzaak van een ontsteking weggenomen en verdwijnt deze.

Voorbeeld met TBC

Bij een bacteriële infectie zoals legionella of tuberculose speelt altijd de vochtige omgeving een rol. Toen mensen nog in vochtige huizen woonden, was er veel sprake van schimmel.

Daardoor kan de tuberculose bacterie goed gedijen. Via de vochtige lucht wordt vocht met schimmellucht ingeademd, en zo gedijt de tuberculose bacterie in onze longen, waar deze normaal gesproken meehelpt om de homeostase van het lichaam te bewaren, zodat we niet ziek worden.

Maar nu raakt de tuberculose bacterie door de schimmellucht in overtal, zodat het lichaam reageert met een ontsteking, in dit geval een longontsteking, om deze bacterie in te dammen.

Door het teveel eten van suiker, wit meel en transvetten en daarmee gepaard gaat de armoede aan voedingsstoffen kan het lichaam niet meer op normale wijze de homeostase bereiken.

TBC komt door vochtige huizen

Vlak nadat de wetenschap de link zag tussen vochtige huizen en tuberculose, wat logisch is in de terreintheorie, is antibiotica op de markt gebracht, daardoor konden farmaceuten de illusie creëren dat antibiotica de mensheid van TBC heeft gered.

Dat is echter geenszins het geval. Mensen met TBC die behandeld worden met antibiotica genezen daar vaak niet van, soms wordt de ziekte alleen maar erger omdat de bacteriën inmiddels resistent zijn tegen antibiotica.

Resistentie betekent tegelijkertijd dat bacteriën de antibiotica als voeding gebruiken, waardoor hun aantal juist toeneemt.

Dus als de vochtige omgeving een rol speelt, dan is het vrijwel verdwijnen van TBC het gevolg van een handelen naar de terreintheorie, namelijk het verbeteren van de huisvesting en huizen minder vochtig maken door gebruik van verwarming.

Voorbeeld met legionella

De legionella bacterie komt voort uit een bacteriële overgroei in water. Dus ook hier hebben vochtige omgevingen te maken met een bacteriële overgroei.

Deze bacteriën kunnen ook door de lucht in onze longen komen, en daar weer de overgroei veroorzaken, waardoor ons lichaam reageert met een ontsteking om de bacteriële groei in te dammen. Net als bij TBC betreft het bij legionella een longontsteking.

Als ons immuunsysteem te verzwakt is, dan kunnen we dit herstelmechanisme niet aan en overlijdt de mens met de longontsteking.

Daarom is het belangrijk om direct in te grijpen met voedsel en geneesplanten dat de legionella bacterie bestrijdt. 

Maar aangezien legionella een dodelijke bacterie is, zou je hiervoor toch antibiotica kunnen gebruiken, omdat het doel in dit geval de middelen heiligt. Eigenlijk is antibiotica alleen gerechtvaardigd bij dodelijke ziekten.

De logische bijwerkingen van antibiotica

Dus bacteriële infecties zijn geen uitingen van een ziekteproces, naar van een lichamelijk herstelproces, en de antibiotica is een lomp middel dat vele bacteriesoorten elimineert die een nuttige functie hebben in ons lichaam.

Daarom heeft antibiotica ook als bijwerking dat het allerlei spijsverteringsproblemen geeft. In ons microbioom in onze maag en darmen zitten vele bacteriesoorten, en als die geëlimineerd worden, dan kunnen we ons voedsel minder goed verteren. 

Daardoor ontstaat er verhoogd risico op diarree, constipatie, voedingsstoffentekort, vermoeidheid en in een meer ernstig geval darmontsteking en maagzweer.

Bacteriën zijn geen ziektekiemen, en virussen?

Tot zover de bacteriën, zij zijn geen ziektekiemen moeten we logischerwijs concluderen, maar een overgroei van een kolonie kan een ziekteoorzaak zijn, al is het dan een fase in het herstel van deze bacteriële overgroei.

Maar hoe zit het dan met virussen? Deze zijn toch wel degelijk ziektekiemen, zou je zeggen, aangezien dat jarenlang is beweerd. Nu is het zo dat iets niet waar is omdat het jarenlang wordt beweerd.

Kijken we naar het HIV-virus, dan zien we dat HIV onderzoeker van het eerste uur professor Duesberg allerlei wetenschappelijke bezwaren heeft met de theorie rondom het HIV-virus, maar zodra hij dat bekend maakte, kreeg hij geen onderzoeksgelden meer.

Het kan dus ook zijn dat als iets niet in een consensus past, het juist moeilijker is om er wetenschappelijk onderzoek naar te doen.
Virussen zijn vaak gefotografeerd. Maar wat is er dan gefotografeerd? Het zijn elementen in ons lichaam die tussen de lichaamscellen liggen.

De ruimte tussen de lichaamscellen wordt het interstitium genoemd. 

Wist je dat dit interstitium nauwelijks wordt onderzocht als men een oorzaak van een ziekte zoekt? Dat betekent feitelijk dat men 80% van de chemische processen die in ons lichaam afspelen negeert.

Een virus is slechts afval van een lichaamscel

Er is een viroloog, Dr. Stefan Lanka die een nieuw virus in de zee ontdekte. Het bijzondere aan dit virus zou zijn dat het geen ziekmakende werking had.

Het werd het eerste onschuldige virus genoemd. Maar achteraf herzag Stefan Lanka de virustheorie in het algemeen. 

Tijdens de coronatijd deed hij meer aan anticoronademonstraties, waarin hij onder andere de onzin van het vaccineren wetenschappelijk toelicht.
Hij zegt nu dat wat hij heeft ontdekte geen virus was, maar een soort afvalmateriaal. Daarbij zegt Lanka dat alles wat voorheen is gefotografeerd en gelabeld als virus, afvalmateriaal is.

Wanneer ons lichaam herstelt van een ziekte, dan produceert het afvalstoffen en deze stoffen zijn door de wetenschap onterecht beoordeeld als zijnde een virale ziektekiem, terwijl het juist het gevolg is van het herstelmechanisme.

Virus is nog nooit geïsoleerd

Lanka staat in zijn theorie bij lange na niet alleen. Diverse artsen, microbiologen, en virologen die een andere theorie, een andere kijk op virussen hebben dan de consensus, worden genegeerd in de mainstream media en de wetenschappelijke wereld.
Laten we daarom zelf gaan bepalen hoe een virusdetectie tot stand komt, en dan kun je zelf besluiten of dit een logisch proces is.

Wanneer een virus wordt ‘geïsoleerd’  teneinde het te fotograferen, dan wordt een orgaanweefsel van een ziek dier of mens gebruikt. 

Dit is organisch weefsel wat aan het sterven en rotten is, bijvoorbeeld nierweefsel van een aap, maar kan ook een koefoetus zijn of een menselijke foetus.
Het wordt behandeld met antibiotica. Door de antibiotica kleuren sommige cellen op, en dat wijst men aan als virus. 

Maar dit is geen wetenschappelijk sterke detectiemethode. Want als er echt sprake is van een virus, dan moet men een uitstrijkje van een wang kunnen nemen als iemand griep heeft en daarin een virus kunnen detecteren, maar zo gaat dat dus niet.

Ook in het bloed is nog nooit een virus ontdekt, alleen in de tussenliggende ruimte tussen cellen is een stofje gezien wat men aanduidt als virus.
Men heeft altijd apennieren, koeienfoetussen en soms zelfs menselijke foetussen nodig om een virus op te kweken Dat is een hele zwakke plek in de virologie. 

Dit is materiaal wat aan het doodgaan is, en onder een bombardement van antibiotica gaan sommige bacteriën dood, waarna er een paar afvalstoffen overblijven die men vrij willekeurig aanduidt als virussen.

Vaccinatie is gemaakt dierlijk materiaal

Wat er daarna met het dierlijk materiaal gebeurd is dat men van dit materiaal een vaccinatie maakt. In een vaccinatie zitten aldus dierlijke materialen, van dieren die ziek waren, en dat moet voor ons lichaam een werking hebben dat we die ziekte niet meer kunnen krijgen.
De ontdekker van de virologie, Robert Koch, gaf allerlei voorwaarden aan voor het bestaan van virussen, maar aan deze voorwaarden is in de wetenschap nog nooit voldaan.

Het concept virus is alleen gebruikt als legitimatie om mensen te vaccineren, maar wat er in de vaccinatie zit is niet een verzwakt virus, maar dus dood dierlijk materiaal wat is bestookt met antibiotica, zo ziet Lanka.

Daarom noemt Stefan Lanka een vaccinatie een gifstof en aanhangen dat er virussen bestaan een geloof. 

Met de RNA vaccinaties tegen corona zit het iets anders in elkaar, maar ook daar zit dierlijk materiaal in de spuit, wat officieel niet op de verpakking hoeft te staan, omdat het wordt beschouwd als ‘een virus’.

Je gelooft het niet?

Het kan natuurlijk zijn dat je niet gelooft dat virussen niet bestaan, maar daar zit juist de crux. Het gaat niet om geloven maar om logisch redeneren.

Lanka, zelf een gevierd academisch viroloog omdat hij een 'virus' heeft ontdekt, zegt dat wetenschappers geloven in virussen, dat het bewijs ontbreekt. En geloven is per definitie niet iets rationeel wetenschappelijks.

Lanka loofde in 2017 een beloning uit voor de wetenschapper die het mazelenvirus kan aantonen. Hij beloofde dat als dat lukte hij deze persoon 100.000 euro zou betalen.

Een wetenschapper ging daar op in, in de rotsvaste overtuiging dat hij het mazelenvirus kon aantonen. Het Duitse gerechtshof moest eraan te pas komen, en oordeelde dat de wetenschapper het mazelenvirus niet had aangetoond in zijn bestaan, volgens de principes van Robert Koch.

Lanka werd dus in het gelijk gesteld, en ondanks dat er daarna nog een coronapandemie kwam, lijkt het er sterk op dat wetenschappers helemaal niet kunnen aantonen dat het coronavirus of welk virus dan ook bestaat..

De crux is immuunsysteem

Dus in feite bestaan bacteriële infectie en virusinfectie niet als ziekteoorzaak. Maar wat bestaat er dan wel? 

Want mensen worden toch ziek van een verkoudheid, griep of keelontsteking, en dat werd altijd toegeschreven aan virussen en of bacteriën? Laten we teruggaan naar Matzinger en Janeway.

Zij merkten op dat het de reactie van het lichaam is die bepaalt of we ziek worden. 

Volgens de wetenschappers is ons immuunsysteem cruciaal, en wordt het immuunsysteem minder efficiënt als we te weinig voeding met voedingsstoffen eten, en een teveel aan geraffineerde voeding.

Grondoorzaak alle ziekten is bekend

Wetenschappers hebben trouwens wel de grondoorzaak van alle ziekten ontdekt, en dat is oxidatieve stress in het lichaam van mensen.

Dus elke ziekte, van griep tot kanker, van oorpijn tot depressie, van blaasontsteking tot een beroerte, elke ziekte heeft als basisoorzaak oxidatieve stress. Wat is dat precies? Het is een ontstekingsreactie op celniveau.

Deze ontstekingsreactie vindt normaal gesproken plaats als onderdeel van de spijsvertering, maar wanneer het te veel plaats vindt kan het tot ziekten leiden. Dus ook hier is er weer geen ziektekiem, de oorzaak is in de mens zelf gelegen, en met name in voeding.

De juiste voeding, met veel antioxidanten, kan oxidatieve stress stoppen. De algemeen geaccepteerde feiten over oxidatieve sxtress als grondoorzaak van alle ziekten, zijn een bewijs voor de terreintheorie.

Constitutie

Je zou je nu kunnen afvragen waarom oxidatieve stress tot zoveel verschillende ziekten leidt, en het antwoord daarop is dat ieder lichaam weer andere zwakke plekken heeft, een andere lichaamsconstitutie.

Oxidatieve stress door voedingsstoffentekort is echter niet de enige oorzaak. Een andere oorzaak is psychisch. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat bijvoorbeeld angst een verhoogd risico geeft op cardiovasculaire aandoeningen, doordat angst oxidatieve stress vergroot.

Angst is een gevoel, een gedachte, dus een ziekte kan ook uit psychische oorzaken voortkomen. Dat is overigens exact wat dr. Hamer zegt, een oncoloog uit Duitsland die in de jaren 80 ontdekte dat elke ziekte een psychische component heeft, vaak een conflict.

Al naar gelang de aard van het conflict treedt er een bepaalde ziekte op.

Ontstekingshormonen

Hier spelen waarschijnlijk de hormonen een doorslaggevende rol. Want bij angst horen een set aan hormonen die ontstekingen veroorzaken, maar bij een conflict horen weer andere hormonen, die ontstekingen op een andere manier laten openbaren.

Hormonen zijn de brug tussen het fysieke en het mentale deel van ons lichaam. Wat we denken komt tot uiting in de hormoonhuishouding.

Zo hebben ook allerlei positieve hormonen, die meer in verband staan met liefde, vriendschap, vriendelijkheid voor andere mensen een positief effect op mensen en op de gezondheid.

Denk maar aan het hormoon oxytocine wat ook het knuffelhormoon wordt genoemd. Als mensen dit hormoon aanmaken, dan wordt oxidatieve stress in het lichaam minder.

Negatieve gedachten zijn de ware ziektekiemen

Dus de ziektekiemen zijn eigenlijk gedachten, negatieve, ijle energiepatronen die zijn fysieke weerslag hebben op het lichaam. En deze fysieke weerslag wordt uitvergroot als ons immuunsysteem niet veerkrachtig genoeg is.
Wat de besmettelijkheid van ziekten betreft: we kunnen zelf besluiten om een negatieve gedachte te accepteren.

Toen mensen het concept accepteerden dat corona een levensgevaarlijke ziekte was, werd men bang, en door deze angst maakt het lichaam automatisch de bijbehorende ontstekingsveroorzakende hormonen aan.

Luchtvervuiling en slechte voedingsgewoonten, dus elementen uit de terreintheorie, deden de rest. In Nederland brak de eerste uitbraak uit in Brabant, toen er veel wind overwaaide vanuit het Roergebied, dus het hele gebied in Limburg en Brabant was vervuild, en dat kwam terug in de vorm van longziekten. 

Bij Rotterdam is ook een groot industriegebied, dus daarom zag je dat in de regio Rijnmond relatief veel corona was. 

Deze omgevingsfactors zijn totaal genegeerd door een instituut als het RIVM.

Gedachten kunnen besmettelijk zijn. Het zijn als het ware ijle energiepatronen die vastkleven aan hen die deze gedachten voortdurend belevendigt. Daar komen we later op terug aan het eind van dit artikel.

Hebben we een immuunsysteem?

Maar laten we dan eerst kijken of we wel een immuunsysteem hebben. Volgens de wetenschappers zelf is het immuunsysteem nog iets wat niet volledig begrepen wordt, iets dat keer op keer wordt herhaald in onderzoeken naar het immuunsysteem.

Ons lichaam bestaat op zich, kan zelf ziekten weren, maar het concept immuunsysteem is iets wat de mens op zijn lichaam heeft geplakt. Is dit een concept wat waarheid bevat, of is het slechts een soort functionele werkhypothese?
Het blijkt namelijk dat dezelfde mechanismen in ons lichaam die voor spijsvertering zorgen, ook deel zijn van het immuunsysteem.

Het lichaam streeft altijd naar homeostase, een balans in alle chemische processen in ons lichaam. Als deze balans wordt nagestreefd dan bekommert het lichaam zich niet zo zeer om ziektekiemen als wel om de twee vragen: welke stof is goed voor het lichaam en kan gebruikt worden? En welke stof is negatief voor de balans van het lichaam en moet het lichaam acuut verlaten?
Het lichaam kan middels bepaalde eiwitten deze vragen stellen aan stoffen. Deze vragen kunnen beter worden opgelost als we gezond eten, en als we dus voldoende voedingsstoffen en energie in ons hebben. 

Het immuunsysteem is eigenlijk onze levensenergie die naar balans en homeostase streeft. Wanneer we te weinig levensenergie hebben, levert dat een verhoogd risico op ziekten, want dan is het risico op oxidatieve stress groter. Onze levensenergie wordt verlaagd door verkeerd, industrievoedsel, en negatieve gedachten.

Schimmels zijn ook nuttig

Het immuunsysteem als concept kan dus ook overboord. Terug naar het concept ziektekiemen. Virussen en bacteriën zijn dus geen ziektekiemen. Nu blijft er nog een vraag over want er zijn ook schimmels en wormen of protozoa die ziekten kunnen veroorzaken.

Wat schimmels betreft kunnen we zeggen dat deze ook een nuttige functie in het lichaam hebben. Tenminste, wetenschappers zien dat bijvoorbeeld de candida albicans, een schimmel die veel problemen veroorzaakt, in vrijwel ieder mens te vinden is in de darmen.

Daarom zijn wetenschappers geneigd het een nuttige schimmel te vinden, al is nog niet helemaal duidelijk waarvoor.

Er gaan stemmen op die melden dat candida belangrijk is om het immuunsysteem te trainen.

Normaal gesproken is er geen overgroei van candida, omdat bacteriën in onze darmen deze schimmel in bedwang houden, maar, zo zien wetenschappers ook, na een antibioticakuur is het risico op overtal van candida aanwezig.
Schimmels zijn waarschijnlijk nodig om de ene stof in de andere om te zetten, net zoals bacteriën dat doen.

Ons lichaam is een grote omzettingsfabriek van stoffen en het lichaam maakt alleen die stoffen aan die goed zijn voor de homeostase.

Elke omzetting gebeurt nooit in een stap, maar in een lange keten van stappen, een soort pad met soms 30 stappen. Voor elke stap is een voorwaarde nodig, een stof die als katalysator voor een omzettingsstap werkt.

Een schimmel, bacterie en voedingsstof kunnen zo’n katalysator zijn.
Een tweede rol, naast trainer van het immuunsysteem, die wetenschappers toedichten aan de candida albicans is het in balans houden van de samenstelling van het microbioom, de bacteriënbalans.

Men ziet dat bijvoorbeeld doordat wanneer stoffen worden gebruikt die de candida albicans elimineren, er een disbalans in bacteriesamenstelling ontstaat, die kan leiden tot astmatische klachten.
Verder is middels wetenschappelijk onderzoek aangetoond dat candida albicans andere schimmelsoorten met dodelijke en ziekmakende potentie kan uitschakelen. 

Dus het is wel redelijk zeker dat candida albicans een nuttige schimmel is, die evenwel ook oor een ziekte kan zorgen als hij in overtal in het lichaam aanwezig is.
Schimmels zijn naar alle waarschijnlijkheid geen ziektekiem, maar bacteriën en andere schimmels houden de schimmelgroei van één soort binnen de perken.

Wanneer we aldus een schimmelinfectie krijgen, dan is de bacteriënbalans doorgeslagen, waardoor overgroei van schimmel kan ontstaan.

Zijn protozoa ziektekiemen?

Behalve bacteriën, schimmels, virussen en wormen zijn er ook protozoa, wat eigenlijk kleine wormen of amoeben zijn.

Ook deze worden als pathogenen gezien, maar zijn ze dat wel? Wetenschappers melden dat amoeben en mensen zeer lang samen geleefd hebben.

Ons menselijk lichaam is een prima biosfeer voor de amoebe. Ook van de amoebe zegt de wetenschap dat deze waarschijnlijk gezondheidsvoordelen biedt, al weet men nog niet welke.

Het kan net als bij schimmels zijn gelegen in het onderhouden van de algehele balans van het microbioom.
Protozoa zitten in ons darmstelsel, maar kunnen voor een ziekte zorgen als ze op andere plaatsen, als ze bijvoorbeeld op de een of andere manier toch via de mond het lichaam binnenkomen.
Een andere besmettingsbron is via dieren.

Het gaat dan vaak om mensen die werken met dieren en die ook onverhoopt een protozoa uit dierlijke darmen in hun mond krijgen.

Dan is de besmetting een gevolg van onjuist handelen. Amoebes kunnen ook in regenwater zitten en op voedsel. Het probleem met protozoa is eigenlijk dat ziekten hierdoor alleen in ontwikkelde landen voorkomen.

Een wetenschappelijk onderzoek spreekt over de ‘industriële setting’ waarin bijvoorbeeld werknemers van bedrijven die met dieren werken worden besmet.

Ziekten dor protozoa komen slechts sporadisch voor in Azië en Afrika, zo blijkt uit onderzoek.

Het is geen ziektekiem als zodanig, maar een normaal natuurlijk verschijnsel dat door verkeerde handelingen ziekten veroorzaakt De daadwerkelijke ziektekiem is de industriële setting in de omgang met dieren.

Zijn wormen nuttig?

Maar wat voor schimmels en bacteriën geldt, kan niet voor wormen gelden. Ziekten als lintworm en malaria worden beide door wormen veroorzaakt.

De lintworm is relatief groot en de malariaparasiet, minuscuul. De laatste wordt overgedragen via een mug. Nu is het zo dat alle wormen dood gaan van bitter voedsel en geneesplanten. Dus ziekten die worden veroorzaakt door wormen zijn supereenvoudig te bestrijden, ook al denken sommige artsen dat het alleen met medicijnen kan.
Een parasitaire infectie zoals malaria kan iedereen krijgen, want het is lastig in de tropen om muggenbeten te voorkomen. Hier zien we dat de worm niet zozeer individueel voor ziekten zorgt, maar vrij willekeurig en opportunistisch op mensen en dieren.

Enkel een spirituele verklaring

Voor het bestaan van ziekteveroorzakende wormen bestaat slechts een spirituele verklaring. De wetenschap is daar nog niet aan toe in onze tijd.

Een parasiet wordt aan de mens gegeven door dieren, omdat mensen disharmonieus met dieren omgaan.

Dat komt bijvoorbeeld tot uiting in het feit dat mensen dieren opeten.

Maar voor de volledige verklaring van ziekteveroorzakende wormen is het beter om de tijd af te wachten dat de wetenschap eraan toe is om dit element in de mens te begrijpen.

Eerst moeten er nog vele andere bewustzijnsstappen worden gemaakt, bijvoorbeeld over het feit dat bacteriën, virussen en schimmels geen ziektekiemen zijn.

De voorlopige verklaring

De voorlopige verklaring is dat er een elektro-magnetisch gedachtenpatroon als veld bestaat. Dit patroon kan zo sterk worden dat het handhavingsdrang krijgt.

Het is een mechanische constructie van ijle materie, maar het lijkt levend, eigenlijk net als een soort virus, maar dan op etherisch en astraal niveau.

Deze astrale gedachtenconstructie kan zichzelf in stand houden door mensen impulsen te geven om eraan te denken. Wat er dan gebeurt is iets wat je misschien niet zou verwachten.

Doordat een mens denkt aan het bestaan van een ziekte, zoals een virus waarover middels mediaberichten gerapporteerd wordt, stuurt de mens aandachtsenergie maar deze gedachtenconstructie.

Door deze energie wordt de gedachtenconstructie sterker, meer levend. Wanneer genoeg mensen hieraan denken, kan het een formidabele kracht krijgen waardoor de invloed op mensen nog groter wordt.

Aldus creëren mensen die erin geloven een soort ziektebeeld bij zichzelf, dat emaneert uit de gedachtenconstructie. Zo lijkt het net alsof er een besmettelijke ziektekiem bestaat, terwijl het slechts een gedachtenconstructie is die invloed op de mens uitoefent.

Er zitten nog meer aspecten hieraan verbonden, maar om dat uit te leggen zou een heel boek nodig zijn met esoterische openbaringen. Dus dat voert op deze plek te ver door.

Dr, Young en Dr. Kaufman

Dr. Robert Young zegt ongeveer hetzelfde, namelijk dat virussen in de betekenis van ziektekiemen eerder gasachtig zijn, een soort elektromagnetisch beginsel. Dit gas kan rondgaan en daardoor besmettelijk zijn voor sommige mensen, vooral mensen bij wie het immuunsysteem verzwakt is. 

Zowel Andy Kaufman als Dr, Young zijn afgestudeerde medici die geen waarheid zien in de ziektekiemenheorie. Zij hangen de terreintheorie aan, wat wil zeggen dat het lichaam waarin de ziekte ontstaat van cruciaal belang is, niet de ziektekiem.

Antoine Béchamp

De ontdekker van de terreintheorie is de afgestudeerde medicus en onderzoeker Antoine Béchamp. Béchamp was de grote rivaal van Louis Pasteur. Béchamp hing de terreintheorie aan, en Pasteur de ziektekiementheorie.

Deze laatste theorie is uiteindelijk overgenomen door alle universiteiten, hoewel niemand zal ontkennen dat het terrein, ofwel het lichaam, van cruciaal belang is voor het eventuele ontstaan van een ziekte.

Stel dat het alleen ziektekiemen zouden zijn die de oorzaak van een ziekte, dan zou de gezondheid van het lichaam er niet toe doen.

Deze ziektekiementheorie is daarom op zijn minst sterk onvolledig. Want we kunnen bij elke zogenoemde virusuitbraak of bacterieuitbraak zien dat niet iedereen ziek wordt, dat alleen mensen met een verzwakt immuunsysteem ziek worden, en dat zou heel goed kunnen komen omdat zij farmaceutische medicijnen innemen, waarvan bekend is dat ze allerlei bijwerkingen hebben.

Matzinger en Janeway bewijzen de terreintheorie

Nu is het zo dat door Matzinger en Janeway in feite de terreintheorie wordt bewezen, zonder dat die opzet hadden..

Ook alle duizenden onderzoeken die reppen over oxidatieve stress als grondoorzaak van ziekten, dragen bij aan de bewijsvoering voor de terreintheorie.

De bewijzen voor de terreintheorie liggen voor het oprapen, maar worden niet als werkconcept gezien.

Het idee dat er ziektekiemen bestaan die ons aanvallen, en dat deze met farmaceutische middelen kunnen worden bestreden is een zeer lucratief idee voor de farmaceutische industrie en zijn vertegenwoordigers, de verkopers van hun producten, wat artsen in feite zijn.

Angst voor het einde

De astronoom Lalande

Sommige mensen zijn wellicht nog niet overtuigd van het fenomeen geestkracht. Laten we daar een historisch voorbeeld van geven.

We weten al dat de geestkracht van individuen zelf het placebo-effect versterken. Zo is er ook de geestkracht die vanuit een groep uitgaat. Deze kan negatief of positief worden aangewend. Een voorbeeld uit de geschiedenis kan dit verduidelijken.
Rudolf Steiner herinnert zich nog toen hij jong was, dat er overal pamfletten hingen dat de einde van de wereld eraan kwam door een botsing met een komeet.

In 1773 zou de destijds zeer beroemde astronoom Lalande in Prijs een lezing geven over kometen. Uit berekeningen bleek dat een komeet op aarde zou storten met verschrikkelijke gevolgen. Men was bang voor het einde van de wereld.

Door dit nieuws brak er een grote paniek uit onder de bevolking in Parijs. Dat leidde tot vroegtijdige dood van vele mensen, waarschijnlijk door hartaanvallen, en het leidde ook tot verhoudingsgewijs veel miskramen en vroeggeboorten.
Men kreeg al deze fysieke problemen doordat men geloofde in een verhaal. Zo kan een pandemie ook verspreiden, doordat we bang worden gemaakt door een verhaal.

Onze geestkracht is namelijk zeer sterk en belevendigt zowel positief als negatieve krachten. Kijk dus voortaan uit wat je zegt en denkt.
Wat de komeet betreft, die brak in twee stukken voordat hij de dampkring bereikt. Door de wrijving van de dampkring brak hij in nog veel meer stukken en vertoonde een mooi schouwspel aan de hemel, zoals Steiner beschreef.

Het einde van de aarde moest nog even op zich laten wachten, hoewel alle berekeningen van Lalande klopten.

Rondwarende spoken en gasachtige virussen

Veroorzaken demonen ziekten?

Er is feitelijk geen wetenschappelijk bewijs voor het bestaan van ziektekiemen als protozoa, bacteriën, wormen, virussen en schimmels. Het zijn slechts theoretische concepten waarmee biochemici, microbiologen, virologen en artsen werken.

Dat deze concepten niet sluitend zijn blijkt al uit het groot aantal onduidelijkheden in het ontstaan van ziekten.

Misschien zullen we ooit tot de conclusie moeten komen dat ziekten een soort rondwarende spoken zijn, zoals men in de Middeleeuwen dacht, en dat deze spoken zelf gedachtenconstructies zijn die de mensheid zelf voorbrengt en levend maakt.

Onze geest is dus zo sterk dat het ziekten kan veroorzaken. Laten we deze kennis positief gebruiken. Want onze geest is ook zo sterk dat we elke ziekte kunnen overwinnen, met behulp van de juiste voedingsstoffen.
Stefan Lanka noemt deze spoken gasachtige virussen, en dat is ook een mooie naam.

Toch zijn ze in feite hetzelfde als de spoken en demonen uit oudere tijden. En ze werden ook bestreden met dezelfde middelen. Vroeger hing men een knoflookstreng op in een huis, vooral boven de wieg van de baby, om elkaar te beschermen tegen demonen.

Knoflookgeur heeft een antiviruswerking, weten we nu va wetenschappers. En demonen zijn eigenlijk rondwarende ziekten. Zo gaat de Mensheid weer langzaam terug naar zijn oude kennis en verliest de ziektenkiementheorie van Louis Pasteur terrein, ten faveure van de terreintheorie van Antoine Béchamp.

Het zijn niet de ziektekiemen die ons ziek maken, maar ons lichaam wordt ziek van gedachten, angsten, conflicten, ingegeven door andere mensen of demonen, die ook als gasachtige virussen beschreven kunnen worden.

Deze kunnen schadelijk zijn voor ons lichaam, vooral als dat al verzwakt is door aanhoudende luchtvervuiling en notoire consumptie van industriële vulling.

Bronnen artikel ziektekiementheorie versus terreintheorie

1. Patroon herkennings receptors: https://www.frontiersin.org/articles/10.3389/fimmu.2018.02379/full
   
2. Polly Matzinger: TOLERANCE, DANGER, AND THE EXTENDED FAMILY https://www.cs.unm.edu/~forrest/classes/immuno-class/readings/danger.pdf
   
3. Kalium en ontstaan van ziekten: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC8486168/
   Candida albicans: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC7744392/
   
4. Protozoa: https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/28870496/
   
5. Protozoa in de ontwikkelde wereld: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3416492/
   
6. Stefan Lanka: https://greatreject.org/dr-stefan-lanka-claims-about-viruses-are-false/
   
7. Interview Stefan Lanka: https://ia804503.us.archive.org/32/items/dr.-stefan-lanka-viruses-are-not-microbes-and-have-no-infectious-capacity-june-2021/Dr.%20Stefan%20Lanka%20-%20Viruses%20are%20not%20microbes%20and%20have%20no%20infectious%20capacity%20%28June%202021%29.pdf
   
8. Lalande en de komeet: https://rsarchive.org/Lectures/19240920v02.html
   
9. Artikel van een tegenstander van de terreintheorie: https://sciencebasedmedicine.org/germ-theory-denial-in-the-age-of-the-covid-19-pandemic/
   
10. Artikel over spoken en demonen: https://www.spiritueelastroloog.nl/lezingen-en-artikelen/Ziekten%20en%20ongemakken%20door%20plaaggeesten%20en%20spoken;%20alsmede%20de%20rol%20van%20engelen,%202009%20Jaap%20van%20de%20Weg.pdf