De geneeskracht van zeegras

Latijnse naam: Zostera marina

Als je snorkelt of duikt zie je soms hele weiden vol zeegras ritmisch in het water bewegen alsof ze gezamenlijk een dansensemble zijn met de vissen als publiek. In Nederland groeit zeegras vooral in het deltagebied van Zuid-Holland en Zeeland, in het Eemsgebied in Noord-Groningen en in de Waddenzee. Zeegras is in vrijwel alle kustgebieden van het Noordelijk halfrond te vinden. Groot zeegras is eetbaar en het smaakt een beetje zoet.

Zeegras heeft medicinale kwaliteiten bij jicht en vochtophoping. De indianen van Noord-Amerika gebruikten zeegras om te drogen zodat ze een natuurlijke zoetstof hadden.

Zeegras is zoutig maar de wortels zijn lekker zoet

Naamgeving zeegras

Er zijn grofweg twee soorten zeegras, groot zeegras en klein zeegras. De Latijnse botanische naam van klein zeegras is Zostera noltii. De Latijnse naam van groot zeegras is Zostera marina.

In het Duits spreekt men van Zwerg Seegtas en Gewöhnliches Seegrass. In het Engels wordt het eelgrass genoemd. In dit artikel wordt alleen de eigenschappen van groot zeegras behandeld. Zostera marina betekent in het Grieks gordel van de zee.

Materieel gebruik van zeegras

Groot zeegras werd vroeger gebruikt als vulling voor kussen, sofa´s en matrassen. Daarnaast was het een vulmiddel voor dijken.

De eerste koelkasten waren met zeegras geïsoleerd. Tegenwoordig wordt het opgeraapt van stranden om te dienen als biomassa voor het vervaardigen van brandstof. In Denemarken maakt men er nog steeds traditionele daken van huizen mee.

In de Verenigde Staten wordt zeegras gebruikt als isolatiemateriaal voor huizen. Verder wordt het op agrarisch land gelegd; het is een prima meststof aangezien het landbouwgrond verrijkt met mineralen.

Knapperig en zoet

De indianen van Noord-Amerika zoals de Seri-Indianen in de V.S. aten de zoetige wortelstokken op. Deze werden onder andere in cakes gedaan. Deze cakes werden gedroogd zodat mensen ook in de winter te eten hadden.

Ook de wortelstokken zelf werden gedroogd zodat men een zoet poeder over hield.

Het eetbare gedeelte zit onderaan het gras; het witte wortelstokgedeelte en het begin van de bladeren. Het kan rauw worden gegeten en heeft een knapperige bite. Het zaad van zeegras kan eveneens worden gegeten.

Zeegras in een glazen bak gekweekt

Kwakwaka’wakw indianen en zeegras

De Kwakwaka’wakw indianen aten ook zeegras vanuit hun traditie, Ze namen dan vooral de jonge scheuten die in de lente opkomen. Dit zeegras is vrij zoet, vandaar dat er een zoete cake mee kan worden gebakken.

Eigenlijk moeten wij moderne mensen een voorbeeld nemen aan deze ecologisch verantwoorde manier van oogsten.

Wanneer we allerlei kruiden en groenten uit de natuur zouden eten, zou dat goed zijn voor onze gezondheid, maar hoeven we uiteindelijk ook minder intensieve rooflandbouw te plegen op de aardkorst die we bewonen.

Eskimo´s eten zeegras

De Nuu-chah-nulth, een Eskimovolk in Canada noemt groot zeegras: snoep van de zee. Ook andere etnische groepen in Alaska gebruiken zeegras als zoete groente.

Veel Wesley Price-adepten denken dat etnische groeperingen uit het noorden vooral vis eten, en daarom zo gezond zijn.

Echter, dat is maar de helft van de waarheid Eskimo's eten juist ook veel zeegroenten, en mossen die op land groeien. Verder wist men dat haringen hun eieren laten vallen op dit gras.

Zeegras met haringeitjes eraan werden vooral door de bewoners van de westkust van Canada en Alaska gegeten.

In het boek ´Voeding en fysieke degeneratie´ van Weston Price zegt deze op zich briljante onderzoeker dat de Eskimo's vrijwel uitsluitend leven op vis, en dat ze daarom zo gezond zijn.
Price heeft tijdens zijn persoonlijke onderzoekingen waarschijnlijk over het hoofd gezien dat minstens sommige groepen Eskimo´s grote hoeveelheden groot zeegrasbladeren en -wortel aten.

Zeegroenten zijn over het algemeen nog gezonder dan landgroenten omdat ze veel meer mineralen bevatten. Een onderdeel van de misvatting die Weston Price de wereld in stuurde is dat de mensen die hij bezocht juist een feestmaal met vis en vlees wilden organiseren, vanwege de komst van zijn bezoek, terwijl ze dat normaal gesproken niet dagelijks eten, want anders zouden ze ziek worden van dagelijks dieren eten, waar veel bio-aminen in zitten.

Bladeren van groot zeegras

De bladeren van zeegras smaken een beetje anders dan het wortelgedeelte; iets minder zoet.

Deze kunnen meer als een groente worden gegeten. Ze zijn in principe rauw eetbaar maar de meesten zullen ze even koken.

Als je in staat bent wild groot zeegras te oogsten zou je het eens door een aardappelstamppot heen kunnen doen, of je kan het fijnhakken en er een bijgerecht van maken.

Als het warm is kun je er een klontje roomboter op doen. Het is op dezelfde manier te bereiden als spinazie.
Zeegras kan helpen bij menstruatieklachten en andere vrouwenproblemen.

Zeegras vind je meestal vlakbij de kust, onder water

Zeegras tegen jicht

Zeegras is nierversterkend en diuretisch of vochtafdrijvend. Daarom wordt het ingezet bij vochtophopingen zoals oedeemvorming.

Jicht heeft als oorzaak vochtophoping in de vorm van urinezuur in de gewrichten.

Doordat de nieren in staat zijn om meer afvalstoffen uit te scheiden, verlaat meer urinezuur het lichaam.

Hierdoor wordt het lichaam niet meer genoodzaakt om urinezuur op te slaan en verdwijnt de pijnlijke ontstekingsreactie die we jicht noemen.

Bronnen bij artikel over zeegras

http://nl.wikipedia.org/wiki/Zeegras
http://de.wikipedia.org/wiki/Seegr%C3%A4ser#Stoffliche_Nutzung
http://northernbushcraft.com/seaweed/eelGrass/notes.htm
http://practicalplants.org/wiki/Zostera_marina
http://www.pfaf.org/user/Plant.aspx?LatinName=Zostera+marina
http://mjmartin88.wordpress.com/2012/04/04/zostera-marina-the-exciting-eelgrass/
http://www.fao.org/wairdocs/other/ai215e/ai215e06.htm
PDF: eelgrass, candy of the sea
Foto's: Wikimedia Commons, Publiek Domein